Terugkijkend kan ik er nog van genieten. Van de manier waarop we als docenten met deze studenten hebben kunnen schakelen. Zeker anders dan van te voren bedacht. Toch met een prachtige afronding als gevolg. Nieuwsgierig? Lees mee over deze Mensketiers opdracht.

De afgelopen maanden heb ik bepaalde lichamelijke ervaringen die ik niet eerder in mijn begeleidingswerk had.

De ene dag heb ik vierkante ogen na een marathon van beeldbelafspraken. De andere dag heb ik zure kuiten van alle ommetjes en wandelcoachgesprekken die ik doe. Laatst was ik vijf uur aan de wandel; al had ik misschien nog wel even op een bankje gezeten. Mijn wandelschoenen en rugzak zijn op zo’n dag mijn kantoor.

Saai

Alle medewerkers om mij heen klagen over de vergadercultuur binnen hun organisatie. Er zijn te veel vergaderingen en ze zijn saai. Een veelvoorkomende klacht in organisaties en gelukkig krijg ik het vertrouwen om me er grondig mee te mogen bemoeien.

Tijdens een eerste vergadering valt op dat er een hele uitgebreide presentatie wordt gegeven.

“Hoe is dit gebeurd? Zo ben ik niet… Toch?”

Mijn gesprekspartner kent zichzelf als weloverwogen en zorgvuldig in contact. Toch is Fouzia net flink tegen haar collega uitgevallen.

Gewoon uit pure frustratie.

Vrijdagavond ontvouwt zich deze app-conversatie met een leidinggevende.

Hij: “Flip, ik heb net de knoop doorgehakt en James uit het team gezet, het kon echt niet langer zo.

Wil jij je ook over hem ontfermen?”